Posebnim ugovorom o poklonu sa AP Vojvodinom, Pavle Beljanski je 18. novembra 1957. godine darovao srpskom narodu kolekciju slika i skulptura (151 delo), a zatim je zbirku dopunjavao do kraja života i ona prema konačnom inventaru broji 184 dela (slika, skulptura, crteža i tapiserija) od 36 autora. Među stvaraocima zastupljenim u Zbirci nalaze se predstavnici prve generacije modernista (Nadežda Petrović, Milan Milovanović, Kosta Miličević), zatim najvažniji autori iz perioda između dva svetska rata (Sava Šumanović, Milan Konjović, Petar Dobrović, Ivan Radović, Jovan Bijelić, Petar Lubarda, Sreten Stojanović, Risto Stijović, itd), kao i umetnici koji su u kolekciji zastupljeni i delima iz druge polovine 20. veka, ali koja su u skladu sa ostalim ostvarenjima iz zbirke (Zora Petrović, Liza Križanić, Živko Stojsavljević, Milenko Šerban, Ljubica Sokić, Milica Zorić). Kada se Pavle Beljanski orijentisao na sakupljanje dela domaćih autora, većina umetnika je pokazala prve značajne međunarodne uspehe, a njihova će vrednost kasnije biti potvrđena u najznačajnijim studijama jugoslovenske istorije umetnosti 20. veka. Pavle Beljanski je želeo da u svoju zbirku uvrsti dela koja u najboljoj meri svedoče o autentičnosti nacionalnog likovnog izraza, bez obzira na uticaje koje su umetnici usvajali tokom školovanja u različitim sredinama. U svojim razmišljanjima o umetnosti, Beljanski je dao neposredna objašnjenja o izboru umetnika za kolekciju: „Treba istaći da oni nisu reprodukovali svoje vizuelne percepcije. Objektivni svet bio je njima samo povod da stave na platno svoje likovne doživljaje, i to svako na sebi svojstven način. […] Verujem da su mnoga dela iz ove epohe dela trajne vrednosti i da će ih generacije koje dolaze predavati jedna drugoj u nasleđe“.
